1)    اسم یعنی چه و ریشه آن چیست؟

2)    باء در بإسم به چه معناست و متعلق آن چیست؟

3)    الله به چه معناست و ریشه آن چیست؟

4)    مگر خداوند شیء است که اسم داشته باشد؟

5)    اسم خداوند چیست که در اینجا به آن اشاره شده و خود آن نیامده است؟

6)  چرا نفرموده «به خود الله» شروع می کنم و فرموده
«به اسم الله» شروع می کنم؟

7)    چرا اصولا آیه شریفه در ابتدای هر امری بکار می رود؟

8)    رحمان به چه معناست و ریشه آن چیست؟

9)    رحیم به چه معناست و ریشه آن چیست؟

10)                       فرق رحمان و رحیم چیست؟

11)                       بعد از لفظ الله چه نیازی به به این صفات است؟

12)                       چرا از میان صفات و اسماء متعدده الهی، این دو صفت ذکر شده است؟

بسم الله الرحمن الرحیم

ترجمه:به نام خدای بخشنده مهربان

توضیح اجمالی: این سوره خلاصه تمام تعالیم قران است : خدا به نیابت از بنده اش کلام خود را که نوعی فعل اوست با نام عزیز خویش آغاز می کند تا بنده نیز این ادب را بیاموزد و کارهایش را با نام خدا آغاز کند.

وقتی کار با نام خدا و برای خدا صورت گیرد باقی و پایدار می ماند چون خدا فرمود: هر چیزی جز وجه کریم بقاء ندارد در نتیجه بطلان و نقص در ان کار راه نمی یابد چون خودش فرمود:هر کاری اگر برای خدا نباشد حبط، باطل و بی اثر می شود.

معنای اینکه کارها به نام خدا انجام شود اینست که انسان از هرکس و هر چیزی نومید و منقطع شده و تنها رو به سوی الله بیاورد زیرا او بر اساس یک رابطه بسیار عاشقانه انسان را آفرید لذا بخاطر رحمانیتش دائما نیاز تمام نیازمندان را بدون هیچ ظلم و غفلت و چشمداشتی مرتفع می سازد و بخاطر رحیمیتشبه بندگان مومنش در دنیا و آخرت توجه خاص نشان می دهد.

درک دو صفت رحمان و رحیم کافی است تا بنده چنان انس و محبتی به خدا پیدا کند که همه چیز را جز او فراموش نماید  و هرکارش را فقط بر اساس عشق به او و برای او انجام دهد.بعبارت دیگر وقتی خدایی که صاحب جمیع کمالات است هستی و انسان را بر اساس رابطه ای کاملا عاشقانه خلق کرده و دائما به مخلوقاتش خیر می رساند لازم است که انسان نیز کارها ون رفتارهایش را بر اساس عشق به الله انجام دهد و جایی برای هواهای نفسانی و انگیزه های مادی باقی نگذارد.

بنابراین نشانه شروع کارها با نام خدا اینست که محبت شخص بدون استثناء به همه تعلق بگیرد اما به افراد شایسته محبتی بیشتر ابراز گردد و در اینصورت چون اعمالش مطابق رفتار خداست،استحکام، قداست،برکت و شرافت پیدا کرده و رنگ جاودانگی به خود میگیرد.